Sipas estimimeve nga Forbes dhe NOAA, oqeanet e Tokës përmbajnë më shumë se 900 trilionë dollarë në ar të tretur, megjithëse në përqendrim shumë të ulët — vetëm 13 pjesë për trilion. Kjo do të thotë se në një ton ujë deti ka më pak ari se një grimcë shkëlqyese.

Megjithatë, nxjerrja e këtij ari gjendet në periudhën “shumë larg” nga fitimprurësi: kostoja e teknologjisë së nevojshme tejkalon vlerën e arit që mund të nxirret. Edhe ideja e viteve ’40 përmes metodave elektrokimike doli të ishte pesë herë më e shtrenjtë sesa vetë ari i marrë. Edhe zgjidhjet më inovative të kohëve të fundit – si materialet “si sfungjer” që thithin ar në minuta – janë shumë të shtrenjta për t’u përdorur komercialisht .

OAA raporton se ka rreth një gram ari për çdo 100 milion tonë ujë . Për të bërë këtë “thesar oqeanik” ekonomikisht të vlefshëm, do të duhej teknologji që është 100,000 herë më efikase. Dhe përpara se të futemi në ekuacionin ekonomik, duhet të marrim edhe parasysh ndikimet ekologjike të mundshme: nxjerrja e arit në shkallë të gjerë mund të prishë ekosistemet detare. Për momentin, ai ari mbetet më shumë mit se sa mundësi reale.